با وجود بیماری و دشمنان

مانند عقاب بر بلندای قله ای

خیره میشوم به خورشید درخشان

در حالی که به تمسخر میگیرم ابرها و باران ها و باد را

خواهم گفت به تقدیری که از جنگ با آرزوهای من

با همه گرفتاری ها روی بر نمی گرداند

خاموش نمیکند شعله افروخته در خونم را

امواج غم و اندوه وطوفان های گرفتاری

اگر توانستی دلم را ویران کن

چون آن صخره ای سنگ خواهد بود

و زندگی خواهم چون ستاره ای جبار

خیره خواهم شد دائما به سپیده دم آن سپیده دم ضیای نور

نور در دل من و از میانه سینه من است پس چرا بترسم از حرکت در تاریکی

من همان نی هستم که پایان نمیپذیرد

آوای آن تا زمانی که میان زندگان است