دانلود یکی از آهنگ های گروه کلد پلی از آلبوم مایلو زایلوتو به نام Us Against The World (دنیا در مقابل ما)
از لینک زیر که کم حجم شده

http://uploadtak.com/images/z57_5.mp3

ترجمه آهنگ

Oh morning come bursting the clouds, Amen. ای صبح ابرها رو پشت سر بزارو بیا,آمین

Lift off this blindfold, let me see again .پرده ای که جلوی چشمانم رو گرفته بردار و بزار دوباره ببینم

And bring back the water, let your ships roll in, in my heart, she left a hole. آب رو برگردون بزار کشتی هات رو به جلو حرکت کنن , اون توئ قلبم حفره ای جا گذاشت

The tightrope that I"m walking just sways and ties. طناب محکمی که دارم روش راه میرم همش تاب و گره می خوره

The devil, as he"s talking, with those angel"s eyes .در حالی که شیطان با چشمهای مثل فرشته اش با من حرف میزنه

And I just wanna be there when the lightning strikes.من فقط دلم میخواد اونجا باشم وقت رعد و برق ها

And the saints go marching inانسان های مقدس آزاده راهپیمایی میکنن

And sing slow it down,و می خونن ....آرووووم ...باش

Through chaos as it swirls,وقتی که تو بحران هستیم

It"s us against the world.دنیا در مقابل من و تو می ایسته

Like a river to a raindrop,  مثل رود خونه ای که فقط ازش به قطره ای برون میمونه

I lost a friend.از دست دادم

My drunken has a Daniel in a lion"s den. من مست مست مثل دنیل تو قفس شیر افتادم

And tonight I know it all has to begin again, میدونم که امشب همه چی از اول شروع میشه

So whatever you do, پس هر کاری میکنی بکن

Don"t let go. من رو رها نکن

And if we could float away, اگه میتونستیم از اینجا بریم

Fly up to the surface and just start again. رو به بالا پرواز کنیم و به سطح رو برسیم از نو شروع کنیم

And lift off before trouble just erodes us in the rain قبل از اینکه مشکلات ما رو زیر بارون نابود کنه

Just erodes us in the rain زیر بارون نابود کنه

Just erodes us and see roses in the rain نابودمون کنه و گل های رز رو زیر بارون ببین


Sing slow it down میخونن ....آرووم...باش

Slow it down آروم باش

Through chaos as it swirls,وقتی که تو بحران هستیم

It"s us against the world.دنیا در مقابل من و تو می ایسته

Through chaos as it swirls, وقتی که تو بحران هستی

It"s us against the world    دنیا در مقابل من و تو می ایسته

کمک! کمک! آهای زنها زود بیائید... عجله کنید. مده آ خودش را با بچه هایش در خانه حبس کرده و مثل دیوانه‌ها فریاد می‌کشد و نعره می زند. او پاک دیوانه شده! او به حرف حساب گوش نمی کند. انگار که رُتیل او را زده باشد، چشم‌هایش حالت وحشی پیدا کرده... چشم‌هایش دارد از کاس? سرش بیرون می زند. از حسادت جنون گرفته، چون شوهرش، جیسون، او را بخاطر یک زن جوان تر دارد ترک می کند. جیسون می‌خواهد با او ازدواج کند و مده آ نمی‌تواند قبول کند. او نمی‌خواهد باور کند که باید خانه‌اش را ترک کند و بچه هایش را بگذارد و برود. او مجبور است! اما او منطقی فکر نمی کند. مده آ! مده آ، بیا دم در، می‌خواهم با تو حرف بزنم. گوش کن زن، عاقل باش! به خودت فکر نکن، به بچه هات فکر کن. نمی‌بینی با این ازدواج جدید آن‌ها وضع بهتری خواهند داشت. جای بهتری برای زندگی، لباس های قشنگ و غذای کافی برای خوردن. آن‌ها اسم جدید و مهمی خواهند داشت و آدمهای مهم به آن‌ها احترام خواهند گذاشت. این خانواد? جدید در فصر شاه زندگی خواهد کرد! آه، گوش کن مده آ، تو اگر بچه هایت را دوست داری، خودت را فدای آن‌ها خواهی کرد. مثل یک مادر خوب فکر کن – نه مثل یک زن خودخواه. بخاطر گوشت و خون خودت هم که شده تسلیم شو. با هم? این‌ها تو تحقیر نشده ای... خوار نشده ای. شوهرت هر جا که می‌رود از تو با احترام فوق‌العاده‌ای صحبت می کند. می‌گوید تو بهترین زن هستی. او می‌گوید هیچ‌کس نمی‌توانست مهربان‌تر و با محبت تر از تو نسبت به او و بچه هایش باشد. می‌گوید همیشه از تو حمایت خواهد کرد. خب، مده آ؟ چیزی بگو. نمی‌توانی جواب بدهی؟ در را باز کن. بیا بیرون با ما حرف بزن. نمی‌دانی که ما هم از همین سرنوشت رنج برده ایم و همین اشکها را ریخته ایم. مردهای ما هم ما را ترک کرده اند. ما تو را درک می کنیم، مده آ! عقب بایستید. او تصمیم گرفته بیاید دم در. ایناهاش. آه خدای من، رنگش پریده... و دستهایش! سفید! مثل اینکه تمام خون بدنش را کشیده اند. بگیریدش – دارد می افتد! اینجا... روی پله بنشین، مده آ. عقب بایستید! جا باز کنید، بگذارید نفس بکشد! ساکت! هیس! می‌خواهد چیزی بگوید. با ما حرف بزن مده آ، داریم گوش میدهیم. آه … بعد از آن همه جیغ و فریاد نمی‌تواند حرف بزند. کمی آب به او بدهید... گلویش خشک شده. آهان، حالا بهتر است. حالا با ما حرف بزن، مده آ، برایت خوب است. توی خودت نگه ندار. صحبت کن.

 

آه زنها... دوستان من... به من بگوئید که او چه‌جوری است، زن جدید شوهرم. من فقط یک بار او را دیدم، از فاصل? دور و بنظرم بسیار زیبا رسید... بسیار جوان. من هم همانطور جوان بودم، جوان و شاداب... شما می دانید که بودم! فقط شانزده سال داشتم وقتی برای اولین بار جیسون مرا دید. موهایم سیاه و بلند و پوستم سفید و لطیف بود. سینه هایم آنقدر گرد بودند که از بلوزم بیرون می زدند، گردنم ظریف بود، گونه هایم پر، و شکمم آنقدر صاف و سفت بود که دامنم را لمس نمی کرد. رانهایم مثل ابریشم بودند و تمام بدنم چنان نرم و خوشایند بود که وقتی مرا در بازوانش می‌گرفت می‌ترسید که جایی ام کبود شود یا بشکند. وقتی مرا لمس می‌کرد دستهایش می لرزید... از وحشت عشقبازی با من که توهین به مقدسات است، سر تا پا می لرزید.

 

ما همه از آن موقع خبر داریم مده آ، ولی آن زمان گذشته! رفته، تمام شده. و سرنوشت ما زنها محتوم است. مردهای ما همیشه در جستجوی گوشت تازه، سینه‌های تازه و دهان جوان و تازه هستند. این قانون زندگی است.

 

قانون؟ این چه قانونی است که طبق آن من را محکوم می کنید؟ شما به من بگوئید، شما زنها. آیا شما، دوستان من، شما خودتون این قانون را ابداع کرده اید؟ آیا شما این کلمات را نوشته اید و به دنیا ابلاغ کرده اید؟ آیا شما در بازار بر طبل کوبیده‌اید تا اعلام کنید که این قانون مقدس بوده؟ مردان! مردان! مردان اند که این قوانین را ساخته‌اند تا بر علیه ما زنها استفاده کنند. آن‌ها آن را امضا کرده‌اند و مقدس اش ساخته‌اند و به دست خود شاه اجباری اش کرده اند!

 

نه مده آ، نه. این طبیعت است. این طبیعی است. مرد دیرتر پیر می شود. مردها، مسن تر که می‌شوند پخته تر می شوند... ما زنها پلاسیده تر. ما زنها شکفته می‌شویم و بعد پژمرده، اما یک مرد جا افتاده تر و خردمندتر می شود. ما قدرت مان را از دست می دهیم... او قدرت می گیرد. این رسم جاری جهان است.

 

آه، حالا می‌بینم که شما چه هستید. شما قربانی هستید! آه زنها... دوستان من... من به روشنی می‌توانم ببینم که مردان چگونه راهش را پیدا کرده‌اند که روی شما کار کنند. و همه اش بنفع خودش! مرد شما را تربیت کرده که به قانون احترام بگذارید، اما اوست که هر چه را بخواهد قانون می کند! قوانین او... احکام او! و این آن چیزی است که او به شما می آموزد. او می‌داند که شما درس را فرا می گیرید، تکرارش می‌کنید و تسلیم اش می شوید. و هرگز شورش نمی کنید!

 

شورش؟ آه مواظب باش... مواظب باش، مده آ! در مخالفت با شاه و قانونش پافشاری نکن. از او تقاضای بخشش کن. تقاضا کن که ترا ببخشد، آنوقت ممکن است که به تو اجازه دهد که در خانه‌ات بمانی.

 

بمانم. بمانم! تنها؟ تنها مثل یک جسد در خانه ام؟ نه صدایی، نه خنده ای، نه عشقی... نه عشق شوهرم، نه عشق فرزندانم. نه، آن‌ها همه به جشن عروسی رفته‌اند حتا قبل از آنکه مرا دفن کنند. و... و حالا از من خواسته می‌شود که بخاطر بچه هایم ساکت باشم. حق السکوت. حق السکوتی رسوا! آی! آه زنها، زنها، چقدر تلخ است. سیاهی. گوش کنید. گوش کنید دوستان من. فکر وحشتناکی به سرم زده. قتل. باید بچه هایم را بکشم! آن‌ها مرا بی رحم و شرور خواهند خواند، مادری تبهکار... زنی دیوانه و مغرور. اما بهتره که در خاطره ها یک جانور وحشی باقی بمانی تا یک بز! بزی که می‌توانی بدوشیش، می‌توانی پشمش را بچینی و هر زمان که خواستی از دستش خلاص شوی. او را به بازار ببری و بفروشی و او حتا دهان باز نخواهد کرد تا علیه تو بع بع کند. بله. این کاری است که باید انجام بدهم. باید فرزندانم را به قتل برسانم.

 

آه! مده آ عقل شو از دست داده... هذیان می گوید! این سخنان یک مادر نیست، شیطانی است که طلسم شده! یک لکات? دیوانه!

 

نه خواهران من، من هذیان نمی گویم. این فکر ذهن مرا پیاپی تسخیر می‌کند و هر بار که آن را از خود می رانم، از درون تحت فشار قرارم می دهد. برای آن که جلوی خودم را بگیرم دستم را گاز گرفتم و بازویم را با سنگ آنقدر کوبیدم که شکافت و از آن خون جاری شد. برای اینکه جلوی دستم را از آسیب رساندن به کودکان دلبندم بگیرم. چطور می‌توانم خون چون عسل شیرین و گوشت لطیف شان را با چاقو بدرانم! گوشتی که عاشق آنم، پوست و گوشت خودم را.

 

آه پیروزی از آن هم? قدیسان بهشت، مده آ دوباره عاقل شد – او سر عقل آمد. زنها، هزاران شمع بیفروزید. دوستان، زانو بزنید و نماز بگزارید که مده آ بر این افکار شیطانی و وحشتناک پیروز شد.

 

صبر کنید. ساکت باشید زنها... دوستان من. احتیاجی به جمعیت نمازگزاران نیست. من هیچگاه عقلم را از دست نداده بودم – هرگز دیوانه نبودم. این حقیقت دارد که ابتدا فکرم گرفتن زندگی خودم بود... کشتن خودم. چون برایم قابل تحمل نبود که از خان? خودم، از شهر خودم رانده شوم. حتا از این کشور که وطن من نیست بیرون رانده شوم. مثل یک روسپی متعفن که بدنش از جراحت و زخم پوشیده شده، در یک گاری بگذارندم و بیرون رانده شوم. برای اینکه همه از من متنفرند! حتا شما... زنها... دوستان من. زنی که شوهرش به او خیانت کرده، همه انکارش می کنند، زنی که کاملاً نا امید و سوگوار است... همه میخواهند فراموشش کنند. خواهید دید! بچه هایم نیز بمحض آنکه از دروازه بگذرم فراموشم خواهند کرد! مثل اینکه هرگز مادری نداشته اند. و گویی هرگز مده آیی زاده نشده بوده، بزرگ نشده بوده، مورد مَحبت قرار نگرفته بوده است... هرگز در آغوش مردی نبوده، لمس نشده و لذتی نبرده و به مردی تعلق نداشته. مده آ مرده بوده، قبل از آنکه زاده شود! و اگر این راست باشد که من مرده ام، کشته شده ام... چگونه می‌توانم خودم را بکشم؟ من باید زنده بمانم چرا که تنها زندگی من بچه هایم هستند! و تنها زندگی ای که می‌توانم بگیرم زندگی آنهاست. آن‌ها گوشت خود من، خون خود من... زندگی من هستند.

 

آی! کمک، مردم، بشتابید! زود باشید... طناب بیاورید تا مده آ، این مادر دیوانه را ببندیم. شیطان زبانش را دزدیده. این کلام شیطان است که او به زبان می آورد.

 

مراقب باشید! به من نزدیک نشوید، زنها! کسی که جرأت کند به من دست بزند این چنکگ را به او فرو خواهم کرد!

 

عقب بروید! دور شوید! فرار کنید! او ما را دنبال می کند. فرار کنید! نه... بایستید. شوهرش، جیسون، دارد می آید. او می‌داند که چگونه با زنش رفتار کند. راه باز کنید... بگذارید رد شود. آرام باش مده آ، آرام. نگاه کن – شوهرت است. می بینی؟ جیسون است! آن چنکگ را بگذار زمین، مده آ. درست است. خدا را شکر... آرام شد.

 

جیسون... چقدر حساس و با توجه هستی که نو غنچه ات، تازه عروست را ترک کردی که فقط بیایی مرا پیدا کنی. چه چهر? نجیبانه ای داری همانطور که بطرف من می آیی، اما می‌بینم که برافروخته ای. خوشنود بنظر نمی رسی. نگران نباش... تمامش شوخی بود. من فقط نقش یک دیوانه را بازی می کردم. فقط برای ترساندن دوستان عزیزم و دیدن آن‌ها که فرار می‌کنند و جیغ می کشند. برای اینکه بخندم. آنقدر بخندم تا بخودم بشاشم! فقط برای بازی... آخه فقط من همین را برای وقت گذرانی دارم. اما نترس جیسون عزیز، الآن حالم خوب است. من دربار? همه چیز فکر کردم و حالا دلیلش را می فهمم. متوجه شدم چه احمقی بودم که فکر کردم می‌توانم دست به چنین کاری بزنم. فقط مریضی من بود، یک خشم بیمارگونه... حسادت یک زن حقیر. من همیشه فراموش می‌کنم که یک خارجی بیگانه هستم و باید مطیع و خوشحال و خوش رفتار باشم، چون مردم اینجا با من خیلی مهربان بوده‌اند و مرا دوست داشته اند. حالا می‌توانم بفهمم که چرا آنطور عصبانی شدم، چون زنم و زنها ضعیف هستند. واضح است! این سرشت زن است که تسلیم کینه و حسد و افسوس بشود. جیسون عزیز من، خواهش می‌کنم من را بخاطر خودخواهی ام ببخش. این شگفت انگیز است که تو برای خودت یک زن جوان جدید پیدا کردی... تختخواب نو، ملافه های نو و خویشاوندان نو و بزرگتر. و آن‌ها را برای من هم گرفته ای، چون خویشان تو خویشان من هم خواهند بود و این مرا خیلی خوشحال می کند. هم? این چیزها مرا خوشحال می کند. اگر تو اجازه بدهی من به عروسی ات خواهم آمد. تختت را من با ملافه هایی که بوی سنبل می‌دهند آماده خواهم کرد و بهتر از یک مادر به عروس جوانت راههای لذت بخشیدن به مردش را یاد خواهم داد. جیسون، حالا مطمئن شدی که من دوباره سر عقل آمده ام؟ چطور توانستم بگویم خائن هستی؟ مرد نمی‌تواند خائن باشد، فقط باین خاطر که زنش را عوض می کند. زن باید خوشحال باشد که یک مادر است... این پاداش بزرگی به اوست. میدانی، چیزی که به آن فکر می‌کردم، آن حق السکوت بی شرمانه بود، راهی که قانون شما مردها اجازه می‌دهد که شما، ما زنها را عوض کنید. و به این فکر می‌کردم که سخیف ترین رسوایی این است که شما، ما زنها را در قفس حبس می‌کنید و بچه‌ها را به گردنمان می آویزید تا ما را ساکت نگهدارید... بهمان شیوه ای که به گردن گاو یوغ می اندازید! بعد، او رام و مطیع می شود. آنوقت بهتر می توانید شیرش را بدوشید! بهتر می‌توانید سوارش شوید! به این‌ چیزهای احمقانه فکر می کردم، جیسون... و هنوز هم به آن‌ها فکر می کنم! و من می‌خواهم که این قفس و این یوغ رسوا و این رشو? شرم آور را در هم بشکنم. تو و قانون تو مرا به بچه هام زنجیر کرده‌اید و مجبورم کرده‌اید که با دستهای خودم، خودم را با بچه هایم دفن کنم! آه زنها، آه دوستان من... گوش کنید چگونه نفس می کشم. احساس می‌کنم که گویی با یک نفس، با یک نفس بزرگ می‌توانم تمام هوای دنیا را فرو ببرم! بچه‌های کوچکم باید بمیرند، تا قانون ننگین تو، جیسون، نابود شود! به من سلاحی بدهید زنها، دوستان من... سلاحی در دستهای من بگذارید. و مده آی نومید چاقو را در گوشت لطیف این کودکان فرو می کند... خون... خون شیرین! فراموش کن، قلب من، که این‌ بچه‌ها از این گوشت... و خون من هستند!... تردید نکن حتا هنگامی که فریاد می زنند: مادر، رحم کن! رحم کن، مادر! و در بیرون دروازه های شهر مردم فریاد برمی دارند: هیولا! لکاته! قاتل! نا مادری! روسپی! (به نرمی) و من اشگ می ریزم و بخود می گویم: بمیر... بمیر و بگذار زنی جدید متولد شود. (فریاد زنان) زنی جدید! زنی جدید!....

با وجود بیماری و دشمنان

مانند عقاب بر بلندای قله ای

خیره میشوم به خورشید درخشان

در حالی که به تمسخر میگیرم ابرها و باران ها و باد را

خواهم گفت به تقدیری که از جنگ با آرزوهای من

با همه گرفتاری ها روی بر نمی گرداند

خاموش نمیکند شعله افروخته در خونم را

امواج غم و اندوه وطوفان های گرفتاری

اگر توانستی دلم را ویران کن

چون آن صخره ای سنگ خواهد بود

و زندگی خواهم چون ستاره ای جبار

خیره خواهم شد دائما به سپیده دم آن سپیده دم ضیای نور

نور در دل من و از میانه سینه من است پس چرا بترسم از حرکت در تاریکی

من همان نی هستم که پایان نمیپذیرد

آوای آن تا زمانی که میان زندگان است

"ما از جستجو باز نخواهیم ایستاد
و پایان همه جستجوهای ما
رسیدن به نقطه آغاز است
و شناختن آن نقطه برای نخستین بار .

شوشا گوپی یا همان شمسی عصارمتولد 2دی1314تهران درگذشت 2فروردین 1387
نویسنده ترانه سرا فیلم ساز خواننده ...بود.
خواننده ای بود که به سه زبان فرانسوی انگلیسی و فارسی میخواند و مینوشت. شوشا در تهران زاده شد ودر همان شهر به مدرسه فرانسوی ها فرستاده شد در 16 سالگی برای تحصیل راهی فرانسه شد و در رشته ادبیات فرانسه از دانشگاه سوربون فارغ‌التحصیل شد.
او در نوجوانی به پاریس رفته و در آن جا درس خوانده جامعه روشنفکری آن رفت و آمد و درآن نقش داشته است.
خانمی بسیار مهربان و گشاده دست و اهل مطالعه کمتر کتابی در باره ایران و فرهنگ ایران بیرون می آمد که او ندیده باشد یا از آن بی اطلاع باشد. او که در ابتدا خود را سخت تنها احساس می‌کرد، به اشعار ورلن و بودلر علاقه یافت. بیشتر اوقات در حال خواندن مقاله و کتاب و مجله و ....بود. بسیاری را هم خود او به خوانندگان مجلات جدی ادبی و فرهنگی معرفی کرده بود. آمیزه ای بود از خصلت ها و ذوق شرقی و عقل غربی. مایه جانش از ایران بود و نگاهش از غرب. و عاشق موسیقی بود، از جمله موسیقی فولکلوریک میهنش ایران. شیو? خوانندگی ژولیت گرکو را سخت می‌ستود، و می‌توانست صدا و سبک او را به نحو کاملی تقلید کند. چندی طول نکشید که شوشا شروع به سرودن ترانه‌های فرانسوی و فارسی کرد و در کافه‌های پاریس هم آواز می‌خواند. در دهه‌های شصت و هفتاد، وی 14 صفح? موسیقی پر کرد که از نظر ترکیب شعر و کلام و ملودی، آثار درخشانی هستند
بانوئی خوش قلب که همیشه نگران ایران بود و همیشه خبر ها را دنبال میکرد و اگر خبر ناگواری از ایران میشنید ناراحت میشد

شوشا دختر آیت الله محمد کاظم عصار، روحانی ایرانی و استاد فلسفه دانشگاه بودکه از نوادگان پیامبر اسلام به شمار میرفت.شوشا نگاهش به اسلام برخاسته از عرفان بود که در آن پر از گذشت و مهربانی بود تا انتقام و خونریزی.او نگاهش به اسلام متفاوت بود او خواننده بود که در اسلام به آن نگاه درستی نیست او حجاب متعادلی داشت و..... او همیشه از تندرویان اسلامی انتقاد میکرد.
هم? آنان که با شوشا آشنا بودند نه تنها سخت تحت تأثیر طبع آرام و مهربان وی قرار داشتند، بلکه نگاه او به
اسلام به عنوان مذهبِ عشق نیز متاثرشان می‌ساخت. اسلامی که او بدان اعتقاد داشت بکلی با چیزی که
روحانیونِ وهابی و آخوندها نماینده‌اش هستند تفاوت داشت و با جنایت‌هایی که به نام دین مرتکب می‌شوند هیچ
سنخیتی نداشت

در یکی دو سال گذشته فرصتی برایش پیش آمد تا دوباره از ایران دیدن کند و به آسیای میانه هم برود. شیفته بخارا و سمرقند شده بود.
کنجکاوی در حیط? اندیشه و فرهنگ، و همچنین اعتلای معنوی، وی را به محافل هنرمندان و نویسندگانی کشاند که گِردِ لویی آراگون جمع شده بودند شوشا مجذوبِ شگفتی‌های رمانتیک روشنفکران چپ و کمونیست همچون لویی آراگون و ژان پل سارتر شده بود اما زمانی که به نوشتن کتاب خاطراتش پرداخت، نه تنها از هر چه نشان چپ داشت دلسرد شده بود، بلکه با تمامی موضعگیری "ضد بورژوایی" روشنفکران فرانسوی در افتاده بود.
شوشا نه تنها در فرانسه که در انگلستان هم در میان اهل فکر و ادب شناخته بود. سال پیش که کتاب "دختری در پاریس" با ویرایش نو در لندن منتشر شد، در مرکز فرهنگی فرانسه در لندن مجلسی برپاشد.
از سیاستمداران نامدار تا نویسندگان و دانشگاهیان همه در آن مجلس حضور داشتند و شوشا با آن لحن ویژه و مسلط به زبان انگلیسی با انتقاد از فرهنگ و سیاست در ایران و شرق و نیش های جان دار به فرهنگ غرب
شوری به پا کرد.

شوشا که در سال 1961 با یک کاشف و فروشند? تابلوهای نقاشی به نام نیکلاش گاپی ازدواج
کرده و به لندن نقل مکان کرده بود، حالا دیگر به زبان انگلیسی تسلط کامل پیدا کرده و به این زبان
حرف می‌زد، می‌نوشت، و آواز می‌خواند، و تصنیف‌هایی می‌ساخت که تاثیر بی‌چون و چرای جون

بایز و باب دیلان و موسیقی "بلو گراس" را نشان می‌داد. هر چه می‌نوشت و می‌سرود، ذوق بارز
ملودی را در خود داشت. شوشا به کرات در گفتگوهایش با نگارنده اظهار داشته است که می‌توان
هارمونی و ریتم و تنظیم ارکستر را به حداقلی که قواعد موسیقی اجازه می‌دهد کاهش داد، و این
قواعد را حتی یک آدم بی‌خدا هم می‌تواند یاد بگیرد، اما ملودی از خدا نازل می‌شود و نه از جای دیگر.
شوشا تا دهه‌های هشتاد و نود هم به اجرای موسیقی ادامه داد و از جمله در مراسم تدفین
دوست شاعرش تد هیوز در صومع? "وست‌مینستر" آواز خواند. در این دوره، او همانند سال‌هایی
که میان نویسندگان و هنرمندان پاریس زندگی کرده و برای خود جا باز کرده بود، در میان
روشنفکران انگلیس هم دوستان و نزدیکان بسیار یافته بود. در مدت کوتاهی بر زبان انگلیسی
تسلط پیدا کرده بود و پس از طلاقش از نیکلاس گاپی، آثار بسیاری به انگیسی نوشت. در وصف
استعداد بارز وی همین بس که هنگامی که به زبان سوم (انگلیسی) شروع به نوشتن کرد
بی‌تردید بهتر از بسیاری نویسندگان دیگر می‌نوشت که انگلیسی زبان اول‌شان بود. و این یادآور
کاری است کارستان که تنها جوزف کنراد از پس آن بر آمده بود.

راجر اسکوروتون نویسنده فیلسوف و پرفسور دانشگاه آکسفورد در روزنامه گاردین شوشا را یکی از برجسته ترین زنان ایرانی نسل خود خواندویادآور شد چگونه او به سه زبان و فرهنگ کاملا متفاوت (ایرانی فرانسوی انگلیسی)تسلط داشت که او را یکی از چهره های سرشناس روشنفکران قرار دادهمچنین خود روزنامه گاردین از او پس از مرگش تجلیل کرد.
پس از آن که تشخیص داده شد که سرطان دارد، شوشا که در بستر مرگ بود مقاله ای برای روزنامه گاردین
فرستاد و در آن در باره فر ایزدی و نقش آن در دورداشتن شاهان از کارهای اهریمنی نوشت و از زردشت
و فردوسی و نبرد میان اهورا مزدا و اهریمن سخن گفت. مهم‌ترین کتاب‌های او یکی همان کتاب "دختری در
پاریس" دربار? دور? زندگی‌اش در پاریس است و دیگر کتابی است در زمین? دور? کودکی‌اش در ایران به نام
اسب عصاری" (1988). این کتاب، حکایت بی‌نظیری است دربار?ّ تمدنی که به دست روحانیون معروف ایران به نابودی کشیده شد.
شوشا استعداد غریبی هم در داستانسرایی و نوشتن کتاب‌های مسافرتی داشت. کتاب او به نام "سه سفر
به خاور میانه" (2001‌) اثر درخشانی است که می‌کوشد نشان دهد چگونه مسلمانان خاور میانه تلاش می‌کنند
با جهان مدرن کنار بیایند
از آخرین کارهای او سه برنام?ّ رادیویی برای کانال 3 بود در سال 2006 دربار? فیلسوفان روشنگری که
پدرش از آنان تأثیر پذیرفته بود (ابن سینا، غزالی و صوفیان) و در این برنامه‌ها کوشیده بود فلسف? مهر
و عطوفت خود را نیز تشریح کند و اعتقاد به ایمان جهان‌شمولی را که در تمامی زندگی پرتلاطم خود بدان
توسل جسته بود بیان نماید
او برای دو پسرش و دوستان آنها، چیزی بیش از یک مادر بود. او برای هم? آنها تجسمِ حکمتِ عشق بود،
همان عشقی که در آثار متفکران صوفی یافته بود.
اینکه شوشا با قناعت زندگی کرد، تا حدی که بسیاری فکر می‌کردند مدام با مشقت و مذیقه دست و پنجه نرم
می‌کند، هر از چندی مهمانی‌های جانانه‌ای به راه می‌انداخت و همه جا قدمش را گرامی می‌داشتند و از آنجا
که در پذیرش و پراکندنِ مهر و عطوفت بس گشاده دست بود، توانایی غریبی هم در آشتی دادن دشمنان داشت
به نحوی که فلسف? خود او را در زندگانی به تمامی موجه می‌ساخت
در گفت و گو، حتی در زمانِ بیماری آخرش، شادمان و سرزنده بود و آکنده از اشارات و کنایات و بصیرت
بود، و هنگامی که دیگر قادر به خواندن نبود، اشعاری به هر سه زبان (فارسی، انگلیسی و فرانسوی) از بر
می‌گفت. اما هرگز سواد و معلومات بی‌نظیر خود را به رخ دیگران نمی‌زد، و همواره در آثار خود به ریش
حماقت‌های دنیا با مهر و عطوفت می‌خندید
در واقع، در بستر مرگ نیز نمونه و مای? الهامی بود برای هم? آنان که دوستش می‌داشتند.
آذر نفیسی نویسنده و استاد ادبیات تطبیقی در دانشگاه جان هاپیکینز آمریکا که در سال های اخیر با او دوستی نزدیکی داشت درباره شوشا چنین میگوید
که در حال مرگ باوجود اینکه صدایش گرفته بود و درست نمیتوانست حرف بزند، با او که صحبت میکردم
خیلی آگاه بود که مدت زیادی را ندارد و خیلی شاد هم بود و راجع به مولانا صحبت میکرد. یاد نویسنده
اروپای شرقی میفتم، تزبان تدوروف، که میگفت حتی وقتی در مقابل دروازه مرگ ایستاده ایم و بنظر میآید که
حق انتخابی نداریم، بازهم حق انتخاب داریم. این حق انتخاب این است که چگونه به مرگ نگاه کنیم. شوشا
کتابی نوشته بود در ارتباط با سفر به اردن و سوریه و لبنان که کتاب بسیار زیبا و ظریفی است و بیشتر در
رابطه با مسائلی صحبت می کند که این روزها کسی راجع به آنها صحبت نمی کند، مردم و فرهنگ وتاریخ.
از او دو پسر مانده است به نام‌های داریوش و کنستانتین. شوشا (شمسی) گاپی، خواننده و نویسنده، به تاریخ
24 دسامبر 1935 به دنیا آمد و روز 21 مارس 2008 درگذشت.
شوشا موخره کتاب دختری در پاریس را با شعری از الیوت آغاز کرده که می گوید:
"ما از جستجو باز نخواهیم ایستاد
و پایان همه جستجوهای ما
رسیدن به نقطه آغاز است
و شناختن آن نقطه برای نخستین بار."
بعد شوشا خودش چنین ادامه می دهد " قرن ما قرن تبعید است. تبعید از تاریخ، ار خودکامگی، از فقر، از
زندگی، حتی از عشق. و هر تبعید امروز با تبعید بعدی متفاوت است.".

در وطنم,نفس نمی توان کشید

و در این هوای گرفته

دلم غمناک است روحم دلتنگ....

نه عشقی می شناسیم و نه دوستی شیرینی

و جوانی مان درتوفان های واهی در عذاب است

و از زهر خشم و کینه,تیره و تار

جام این زندگی سرد بیروح

به کاممان تلخ است

و دیگر هیچ چیز روحمان را شادی نمی بخشد....

لرمانتف کسی که با شعرهایش روح مردم تشنه آگاهی آزادی را سیراب نمود. تولستوی از مونولوگ درونی لرمانتف بهره هایی بسیاری برد و حتی عده ای اعتقاد دارند جنگ و صلح تولستوی ریشه در ستایش لرمانتف در شعر بارادینو است

 

شعر کامل:

 

مونولوگ

باور بکن در این دنیا خیرو نیکی بسی ناچیز است

چه سود از اینهمه دانستن ,

از این عطش های بی پایان نام آوری

از عشق سرشار از عذابمان به آزادی

وقتی راه به جایی نمی یرند

ما فرزندان شمالیم

همچون گیاهانی که در اینجا روئیده ایم

شگفتنمان دیر نمی پاید

و در چشم بر هم زدنی می پزمریم

همچون خورشید زمستانی

بر فراز ستون های خاکستری

هوای زندگی مان ابری است

و جریان یکنواخت آن دیر نخواهد پائید

در وطنم ,نفس نمی توان کشید

و در این هوای گرفته

دلم غمناک است روحم دلتنگ....

نه عشقی می شناسیم و نه دوستی شیرینی

و جوانی مان درتوفان های واهی در عذاب است

و از زهر خشم و کینه,تیره و تار

جام این زندگی سرد بیروح

به کاممان تلخ است

و دیگر هیچ چیز روحمان را شادی نمی بخشد....

لرمانتف,کسی که هر وقت سخن از شعر روسیه به میان آید,نام اوهمراه نام پوشکین می درخشد و به تعبیری خورشید و ماه شعر روسیه اند.

میخائیل بوربویچ لرمانتف در سوم اکتبر 1814 در مسکومتولد شدمادرش ماریا میخایلوونا از خانواده سرشناس و ملاک آرسنف و پدرش بوری پترویچ لرمانتف از افسران ارتش بود.

در دسامبر 1825 خبرهای از قیام دسامبریستها ((دکابریست ها)عده ای از روشن فکران روسیه بودند که در دسامبر 1825 در پطرزبورگ قیامب برای براندازی تزار به راه انداخته بودند) این قیام ها تاثیر بسزایی در آثارش و اندیشه هایش بجای نهاد.

مادرش را در1817 از دست داد لرمانتف نه تنها مادرش را از دست داد بلکه مجبور به تحمل دوری پدر نیز بودلرمانتف را به خانواده مادرش سپردند زندگی پر از استرس و اضطراب و دلهره بود.

در دوازده سالگی مدتی نزد خانواده پدرش بود در مسکو آموزش های خانگی لرمانتف در زمینه زبان های خارجی نقاشی موسیقی و ....آغاز شد.

در تابستان 1828 لرمانتف دوباره به کنار مادر بزرگش برگشت و اولین منظموه اش چرکس ها نوشت نخستین تجربه های ادبی او در یکی از دانشگاه های مسکو به چاپ رسید به نام من از مرگ نمی هراسم,شما دوباره با غرور,سپس,تا به حال در نزدیکی تو....

در غروب 29 ژانویه  1837 بر مرگ پوشکین در  شهر پیچید لرمانتف منظومه مرگ شاعر را در رثای پوشکین سرود.لرمانتف به خاطر سرودن این شعر توسط دستگاه حکومتی تزار دستگیر شد.

فرمان نیکلای اول پس از خواند شعر او چنین بود:بگوئید پزشکان دوباره او را معاینه کنند

 و بگویند آیا دیوانه نیست

بعد از مدتی به قفقاز تبعید شد لرمانتف با شعرهایش روح مردم تشنه آگاهی آزادی را سیراب نمود

در جولای 1841 در حالی که لرمانتف در پیتاگورسگ به سر میبرد با یکی از آشنایان قدیمی اش مارتینف دیدار میکند مارتینف سرگرد باز نشسته ی بود که لرمانتف او را آقای خنجر لقب داده بود لرمانتف اغلب کاریکاتورهایی از خودش و مارتینف در آلبوم دختران جوان محلی می کشید.سرگرد مارتینف دل آزرده میشد ولی لرمانتف توجهی نمیکرد.روز سیزدهم جولای که لرمانتف و مارتینف با هم در میهمانی شبانه ای شرکت کرده بودندمارتینف از شوخی های لرمانتف به شدت ناراحت شده بود و او را به دوئل دعوت کرد

در این دوئل مرگبار گلوله مارتینف بر سینه لرمانتف نشست و او بلاقاصله کشته شد.تزار بعد از شنید ن خبر مرگ لرمانتف گفت:سگس بو و مثل سگها مرد

لرمانتف در حالی که ازدنیا رقته بود طعم همه چیز را چشیده بود :تنهایی عشق مبارزه اسارت تبعید شهرت دوستی و....

تاثیر لرمانتف بر ادبیات روسیه انکار ناپذیر است او کاری کرد که کسی تا آن زمان نکرده بود

نخستین رمان روانشناختی رئالیستی ساخته و پرداخته اوست الگوئی بر زبان منثور روسی پدید آورد

تولستوی از مونولوگ درونی لرمانتف بهره هایی بسیاری برد و حتی عده ای اعتقاد دارند جنگ و صلح تولستوی ریشه در ستایش لرمانتف در شعر بارادینو است

لرمانتف و پوشکین هر دو مطالعتی درباره اسلام داشتند شعر پیامبر از پوشکین و شعر پیامبر از لرمانتف که هر دو اشاره به روایاتی از زندگی پیامبر اسلام دارند که مؤید این امر هستند

 

 

تعزیه

شبیه گردانی یا شبیه خوانی یا تعزیه نمایشی بوده است در اصل بر پایه ی قصه ها و روایات مربوط بر زندگی و مصائب خاندان پیامبر اسلام برای امام حسین و فجایعی در محرماست.

نمایشخانه هایی که نام تکیه یا حسینه داشت عبارت بود از چادر یا خیمه بزرگی که بر تیرکهای چوبی استوار میشد و آنرا به آسانی بر پا میکرد و یا جمع و منتقل میکرد.

بر اسا مدارک موجود معلوم است که در دهه ی اول ماه های محرم عهد ناصرالدین شاه تقریبا 300 مجلس شبیه خوانی در نمایشخانه های موقت و دائم یعنی تکیه ها و حسینه ها بر پا میشد.

در سال 1248 شمسی به دستور ناصرالدین شاه و مباشرات دوستعلی خان معیرالممالک عظیمترین نمایشخانهی همه اعصار تاریخ ایران یعنی (تکیه دولت)در زاویه جنوبی غربی کاخ گلستان با گنجایش حدود بیست هزار نفر و صرف مبلغی معادل یکصدوپنجاه هزار تومان ساخته شد.

ساختمان مدور تکیه دولت در چهر طبقه و با مساحت تقریبی دو هزار و هشتصد و بیست زرع مربع و مجلل ترین نمایش خانه های تعزیه بوده است.

تعزیه تنها نشان دادن یک قصه ی مذهبی نیست محور اصلی این نمایش ها ماجرای تسلیم زندگی در برابر پایداریی و نابودی است جنگ خیر و شرو به خاطر عدالت و.....است

یک نوع همبستگی و همفکری نا آگاه بین شیعیان و مسیحیان راجع به اصل شفاعت در این نمایش ها یافته اند و آن اینکه امام حسین نیز مانند مسیح آگاهانه برای نجات پیروانش از گمراهی و بیدار کردن آنها تن به شهادت داد و در محشر نیز شفاعت پیروان خود را خواهد داد.

تعزیه نامه ها را میتوان به سه دسته تقسیم کرد:

واقعه:تعزیه نامه هایی که مصائب و شهادت افراد اساطیر مذهبی و خصوصا ماجراهای مربوط به کربلا و خاندان سیدالشهدا را نشان میدهد.

پیش واقعه:تعزیه نامه هایی است که از نظر داستانی مستقل و تمام نیست زیرا همیشه باید به نمایش یک واقعه منجر گردد.

گوشه:تعزیه نامه های تفننی مضحک و گاه ریشخند آمیز که افراد آن اغلب اشخاض اساطیر مذهبی اسلامی که خود شامل اساطیر یهدوی و مسیحی هم هست

هر تعزیه نامه ی کامل را یک مجلس و یا دستگاه میگفتند به اشخاض بازی تشبیه میگفتند و بین شبیه ها آنها که حرف داشتند نسخه خوان نام داشتند و آنها که حرف نداشتند نعش یا سیاه لشگر

به کارگردان تعزیه تعزیه گردان یا شبیه گردان و آسانتر از همه استاد میگفتند به کارگردان دسته ها سردم دارمیگفتند .

آنها که جزو یاران امام هستند منظور بازیگران تعزیه مؤلف خوان یا مظلوم خوان و آنها که نقش دشمنان را ایفا میکردند به مخالف خوان و کلآ به اشقیاء معروف اند.

در دوره ی رضا شاه به نظر اولیای وقت رسید شور و خشوختی که دامنگیر اغلب دسته های عزاداری است ممکن است در نظر خارجیان به وحشی گری تعبیر شود بنابراین در سال 1299شمس همه گونه تظاهرات مذهبی از جمله نمایش تعزیه ممنوع شد.سپس از کناره گیری رضا شاه در سال 1320 تعزیه که تقریباً شکوه سابق خود را از دست داده بود به مقصد تجدید حیات دوباره به شهرها روی آورد ولی رسم و پسند روزگار عوض شده بود و مردمی که بین دو فرهنگ و تمدن سرگردان بودند آنرا آنطور ک باید نپذیرفته بودند.

تعزیه زنانه:که در منزل قمرالسلطنه دختر فتح علی شاه و در دنباله ی مجلس های روضه خوانی زنانه پیدا شد میدانیم که به واسطه ی مانع های مذهبی حرام دانستن زنان در بازیگری در مقابل مردان نقش زنان را مردان بازی میکرده اند و زنان به هرحال راهی برای نمایش نداشتند پس سرانجام ذوق نمایشگری شان به این ترتیب ظهور کرد.

لقب عمومی بازیگران (طا) همان لقب زنان روضه خوان بود.

 

بخشی ازکتاب نمایش در ایران از بهرام بیضائی

 

زنده یاد فروغ فرخزاد

بیش از اینها ، آه ، آری
بیش از اینها می توان خاموش ماند
می توان ساعات طولانی
با نگاهی چون نگاه مردگان ثابت
خیره شد در دود یک سیگار
خیره شد در شکل یک فنجان
در گلی بیرنگ بر قالی
در خطی موهوم بر دیوار
می توان با پنجه های خشک
پرده را یکسو کشید و دید
در میان کوچه باران تند می بارد
کودکی با بادبادکهای رنگینش
ایستاده زیر یک طاقی
گاری فرسوده ای میدان خالی را
با شتابی پر هیاهو ترک میگوید
می توان بر جای باقی ماند
در کنار پرده ‚ اما کور ‚ اما کر
می توان فریاد زد
با صدایی سخت کاذب سخت بیگانه
دوست می دارم
می توان در بازوان چیره ی یک مرد
ماده ای زیبا و سالم بود
با تنی چون سفره ی چرمین
با دو پستان درشت سخت
می توان دربستر یک مست ‚ یک دیوانه ‚ یک ولگرد
عصمت یک عشق را آلود
می توان با زیرکی تحقیر کرد
هر معمای شگفتی را
می توان تنها به حل جدولی پرداخت
می توان تنها به کشف پاسخی بیهوده دل خوش ساخت
پاسخی بیهوده آری پنج یا شش حرف
می توان یک عمر زانو زد
با سری افکنده در پای ضریحی سرد
می توان در گور مجهولی خدا را دید
می توان با سکه ای نا چیز ایمان یافت
می توان در حجره های مسجدی پوسید
چون زیارتنامه خوانی پیر
می توان چون صفر در تفریق و در جمع و ضرب
حاصلی پیوسته یکسان داشت
می توان چشم ترا در پیله قهرش
دکمه بیرنگ کفش کهنه ای پنداشت
می توان چون آب در گودال خود خشکید
می توان زیبایی یک لحظه را با شرم
مثل یک عکس سیاه مضحک فوری
در ته صندوق مخفی کرد
می توان در قاب خالی مانده یک روز
نقش یک محکوم یا مغلوب یا مصلوب را آویخت
می توان با صورتک ها رخنه دیوار را پوشاند
می توان با نقشهایی پوچ تر آمیخت
می توان همچون عروسک های کوکی بود
با دو چشم شیشه ای دنیای خود را دید
می توان در جعبه ای ماهوت
با تنی انباشته از کاه
سالها در لابلای تور و پولک خفت
می توان با هر فشار هرزه ی دستی
بی سبب فریاد کرد و گفت
آه من بسیار خوشبختم

نمایش های عروسکی

با به کار بردن دو عنوان یک ( سایه بازی ) و یکی ( خیمه شب بازی ) نمایش عروسکی را از هم جدا میکنیم.

در سایه بازی داستان با حرکت چند عروسک که در برار یک منبع نورسایه هاشان بر پرده ی افتاد نشان داده میشد اما در خیمه شب بازی تماشاگر مستقیما عروسک های متحرک با بعد و رنگ را بر صحنه میدید نه سایه هاشان.
عروسک در سایه بازی از جنس پوشش شفاف برای عبور نور از آن ساخته می شد .و گاه از چرم کدر.

اصطلاح هایی برای نمایش عروسکی بوده است مثل ( خیال ) یا ( خیال بازی )
یا ( بازی خیال )خاص سایه بازی بوده و از ( شب بازی ) و (پرده بازی) و ( لعب بازی ) مقصود گاه خیمه شب بازی .

در دوران ما نویسنده نویسنده روسی سامو ئیلویچ می گوید بازی سیاه با عنوان چادر خیال رواج دارد.

(سیاوشگیل) در رساله اش (قره گوز ) گزارش هایی  را میدهد که یاد آور سابقه ی نمایش در ایران است.

در جاهای مختلف ایران از جمله فارس برخی مردم خیمه شب بازی را به نام ( پهلوان کچل ) و (پهلوان کچلک )میخواندد و میشناسند.

دیگر نمایش قره گوز خصوصا بین طوایف ترک چادر نشین از اصل ترک بودند رواج داشت (قره گوز) اصلا نام یک چهره ی عروسک ترک است.

پهلوان کچل عابد ادیب و حتی  مثل همه ایرانیان شاعر است کار مهمش اینست که ملاها را گول بزند و سر به سر زان و جوانان زیبا روی بگزارد....اگرطاسی سرش نبود نمیشد او را شناخت بامهارت عجیبی ادای عربی دان ها را میکرد با آخوند تسبیح می انداخت حدیث میگفت......آخوند و پهلوان کچل کم کم در حال شیفتگی دعا را رها کرده به وجد و سرور رقص می پردازند و شراب می نوشند.

(بازی خیال) نوعی سایه بازی بوده است و در چادر اجرا میشد عروسکها را از چرم یا ماده ی کدر دیگری میبریدند وسط چادر آتش روشن میکردد و سایه ی عروسک ها بر دیوارهای چادر نقش میبست.

(خیمه سرگردان) نوع دیگر سایه بازی بود ملحفه ای را بر سه کنج  دیوار می آویختند و با تعبیه ی منبع نوری در پشت این ملحفه ی سفید پرده ی نمایش سایه میشد که نمایش گران برای تکان دادن عروسک ها به پشت آن می رفتند >

پهلوان کچل با پهلوان کچلک همانست که ما امروزه خیمه شب بازی می خوانیم (خیمه شب بازی) یا (شب بازی) شکل دیگری بود که شبها و در خیمه ای که دردو طرفش دو چراغ روشن بود نمایش داده میشد.

عروسکهای پشت پرده نام دیگر خیمه شب بازی در اصفهان بود.

جی جی ویجی نامی بود که عوام در شیراز به خیمه شب بازی میدادند .

در طهران و اصفهان که از بازیهای مغولی هم بهره و زمینه ای  داشت. نمایشعروسکی پیچیده تر یافته بود ولی شاید دقیق ترین و مجلل ترین این نمایش عروسکی در تبریز بود.

فانوس خیال افزاری بود که سایه و تصویر هم نشان میداد گویا همان چراغ بود که از چین وارد ایران شده بود.

فرهنگ غیاث اللغات آن را اینگونه تشریح کرده است :فانوسی باشد که اندرون گرد آن شمع یا گرد چراغحلقه ی تصاویر از کاغذ تراشیده شده وصل کنند و آن چیز را به گردش در آورند عکس تصاویر از بیرون فانوس با یک گونه لطف مینماید.

وسیله ای دیگری که تصاویر متحرک را نشان میدهد افزار ناشناخته ای به نام (شیشه سی دو پیشه)است.

نمایش در ایران بهرام بیضائی

ادامه دارد.......


 

    
ونسان ویلیام وانگوگ
ونسان ویلیام وان گوگ در سی‌ام مارچ 1853 در شهر گروت زندرت واقع در جنوب هلند به دنیا آمد.
او بزرگ‌ترین پسر تئودوراس وان گوگ (کشیش) و آناکرنلینا کاربنتس بود و چند سال بعد از تولد او یعنی
در سال 1857 برادر مورد علاقه‌ی ونسان(تئو) به دنیا آمد.که به او کمک زیادی کرد.
فرزند یک کشیش پروتستان بود.و سالهای جوانی را به کارهای مختلفی پرداخت.او نامه های فراوانی
برای تئو می نوشت و شاید تئو تنها کسی بود که به و انگوگ کمک کرد

در  یکی از نامه‌ هایش به برادرش نوشت: ‌«گاهی چنین احساس می‌کنم که سوار بر کشتی‌ای هستم
که در کام طوفان است، این هنگامی است که دغدغه‌ها و غم‌ها بیش از حد به من روی می‌آورند؛
باری، گرچه می‌دانم که دریا خطرهائی پیش می‌آورد و در او بیم غرق شدن می‌رود، با اینهمه دریا را
خیلی دوست دارم و در مقابل خطرهای آینده احساس آرامشی می‌کنم.»
در سال 1876 به عنوان معلم و معاون یک مبلغ مذهبی در یک مدرسه شبانه روزی کار می‌کند
او به مذهب پروتستان علاقه پیدا می‌کند و خدمت به فقیران دغدغه فکری او می‌شود و بعد از این‌که از
کار در یک مدرسه الهیات منع می‌شود به یک منطقه حفاری معدن زغال سنگ به عنوان مبلغ غیر روحانی
می‌رود و در این زمان است که از دین تنفر شدید پیدا می‌کند.

او می‌نویسد «باید سعی کنیم معنای واقعی کار هنرمندان بزرگ را بفهمیم استادان مسلم و چیره دست
در شاهکارهایشان ما را به دو صورت به سوی خدا هدایت می‌کنند یکی آن را در کتابی می‌نویسد و
می‌گوید و دیگری در تابلو نقاشی»

 در سال 1880 برای فراگیری هنر نقاشی به بروکسل رفت و پس از چندی تصمیم‌می‌گیرد که یک نقاش
شود در حالی که هیچ کس نمی‌توانست استعداد بی نظیرش را در این کار حدس بزند.
ونسان هویت هنری خود را با رنگهای تاثیر گذار و ساده‌اش اما با ترکیبات فراموش نشدنی خود شکل داد.
او کارگاهی در لاهوگ اجاره کرد و اولین نقاشی آبرنگ خود را در سال 1882 خلق کرد و در سال
1884 بیشتر تابلوهایش تصویر گر زندگی روستایی بودند و در بیشتر نقاشی‌هایش رنگ‌های تیره به کار
رفته بودند که در سبک پاریس رایج نبود زیرا نقاشان احساس‌گرا در آن زمان بیشتر رنگ روشن در
تابلوهایشان استفاده می‌کردند.
در سال 1885 تابلو رنگ روغن سیب زمینی خواران که تابلوی معروف وی میباشد را در سایز بزرک خلق کرد

در اوایل کارش بیشتر از رنگ‌های خاکستری و قهوه‌ای استفاده می‌کرد و این
رنگ‌های تیره به تدریج جای خود را به رنگ‌های زرد‍، قرمز، سبز و آبی دادند.
او برای خواهرش می‌نویسد قصدم این است که پرتره‌های گوناگون متعلق به
یک نفر را نشان دهم یکی از آخرین پرتره‌های ونسان که در پاریس کشیده پرتره
خودش بود که بیانگر تصویر دراماتیک شخصی و هویت هنری اوست.
ونسان سبک‌های مختلفی را تجربه کرد مانند نقاشی سنتی، امپرسیونیسم و نئوامپرسیونیسم، رنگ
کردن به شیوه نقطه‌گذاری، کپی از آثار هنرمندان دیگر، عکسهای چاپی ژاپنی ، پرتره‌های پر احساس و چشم‌انداز مناظر طبیعی.
اما به طور کلی سبک نقاشی وان‌گوگ را می‌توان پست امپرسیونیسم نامید چون بیشتر آثارش دوره
تناوبی زمان قدیم را برای رفتن به ماورای آن دنبال می‌کند
این سبک به غنیمت شمردن احساس‌های روزانه یا استفاده از کار با قلم موی رها شده روی صفحه و به
کارگیری رنگ‌های روشن تاکید می‌کند و به همین خاطر به کار بردن رنگ‌های افراطی و کار با قلم‌مو به
سبک امپرسیونیسم در آثار وان‌گوگ سبکی را به وجود آورد که نقاشان احساسی‌گرای بعد از خود را بسیار تحت تاثر قرار داد.
در تمام نقاشی‌های وان‌گوگ توجه زیادی به جزئیات چیزهایی مانند رنگ و ترکیب شده است و هنوز تعداد
زیادی از تابلوهای پرتره آن به نظر نامتعادل می‌رسد مطالعه دقیق روی آثار ون‌گوگ نشان می‌دهد که او
دقت لازم برای رسیدن به شخصیت کامل مدل‌هایش انجام داده است و این موارد است که سبک بی‌نظیر او را می‌سازند
آثار وان ‌گوگ نه تنها از نظر منتقدین هنرمند و دانش پژوهان بلکه از نظر عاشقان نیاموخته هنر نقاشی از
ارزشمندترین آثار قابل درک در سراسر جهان است
وان‌گوگ از داد و ستد هنر متنفر بود و در طول زندگیش فقط یک تابلو را فروخت و شهرت او بیشتر بر اساس آثار سه سال آخر از دوره کوتاه کاری ده ساله اواست.

رنگ‌های برجسته و کار با قلم‌موی زبر و درشت و نقش‌های برجسته آن نشان از دلتنگی و اضطراب ناشی از بیماری روانی او را می‌دهد که همین بیماری او را به سمت خودکشی راند و در 27 جولای 1890 در سن 37 سالگی به مزرعه گندم می‌رود و به سینه‌اش شلیک می‌کند و دو روز بعد از آن از دنیا می‌رود. جسدش را با گلهای زرد آفتابگردان (رنگ مورد علاقه‌اش) به خاک می‌سپارند و شش ماه بعد از آن نیز برادرش تئو فوت می‌کند.
زمانی که زندگی ونسان وان‌گوگ به پایان رسید این نابغه هنر، جهان را با 1600 اثر هنری بی نظیر ترک کرد و به طور کلی ونسان وان‌گوگ بعد از رامبراند بزرگترین نقاش هلندی است .

یکی از تابلوهای معروف ون‌گوگ تابلوی «اتاق خواب» اوست که برجسته‌ترین وجه آن سر هم کردن دقیق در تقابل رنگ‌ها و رنگ‌آمیزی ضخیم و چشم‌انداز منحضر به فرد آن است
او با استفاده از رنگهای نارنجی ، آبی، زرد، بنفش و قرمز و سبز سعی کرد که مفهوم استراحت و خواب را انتقال دهد. او این اتاق خواب را با سادگی کامل نمایش می دهد
تابلو زیبای دیگر ون‌گوگ شب پر ستاره است که شاید مهمترین تابلوی ونسان وان‌گوگ به حساب آید و فوراً به خاطر سبک بی نظیرش معروف شد ‌دهد

تابلوی مزرعه گندم با کلاغ‌ها در جایگاه یکی از قوی‌ترین و تند خوترین تابلوهای وان‌گوگ قرار دارد و احتمالاً تفسیر و شرح این اثر متنوع‌تر از دیگر آثار وان‌گوگ است

عده‌ای بیان می‌کنندکه تفکر خودکشی وان‌گوگ در این تابلو مشهود است در صورتی که افرادی دیگر در آن سوی منظره صوری، دیدگاه ساده‌ای را کاوش می‌کنند.
از نظر عده زیادی مزرعه گندم با کلاغ‌ها آخرین اثر ون‌گوگ است